مکان یابی نقاط حادثه خیز تصادفات عابرین پیاده در شبکه های درونشهری با استفاده از gis

تصادفات رانندگی پیآمد افزایش حمل و نقل در جوامع امروزی می باشد و خسارات ناشی از مصدومیت و مرگ و میر قربانیان این تصادفات تبدیل به یکی از چالش های مهم در زمینه ایمنی و سلامت عمومی گردیده است. سفر های پیاده شامل سهم بسزایی از کل سفر ها در شهر های بزرگ را تشکیل می دهند که معمولاً بعد از استفاده از خودرو شخصی، پر کاربردترین شکل سفر هستند در حالیکه سهم آن ها از مرگ میر ناشی از تصادفات 33 درصد، بیششتر از سایر کاربران شبکه حمل و نقل می باشد. شناسایی نقاط حادثه خیز تحت عناوین مختلف از قبیل نقاط پر خطر، نقاط پرتصادف، نقاط سیاه، نقاط دارای تمرکز بالای تصادف و... فرآیندی استاندارد جهت تخصیص موثر و کار آمد بودجه های مربوط به ایمنی در جهت کاهش فراوانی و شدت تصادفات می باشد. در این پایان نامه تلاش گردیده تا در گام نخست تاثیر مشخصات مختلف شبکه های حمل و نقل درون شهری بر روی تصادفات عابرین پیاده در دو شهر تهران و لندن بررسی و با یکدیگر مقایسه گردند. در این بین عابرین و رانندگان گروه سنی 39-25 سال، وسیله نقلیه موتور سیکلت، موقعیت تصادف در قطعه مسیر، نوع مسیر یکطرفه، به ترتیب ساعات 13، 19 و 8، آب و هوای آفتابی، سطح روسازی خشک و مناطق فاقد امکانات عبور عابر پیاده دارای بیشترین سهم در تصادفات عابرین پیاده بودند. در مرحله بعد مناطق تراکم تصادفات عابرین پیاده با استفاده از تحلیل های مکانی و روش های gis شناسایی شده است. در پایان با بهره گیری از مدل توزیع احتمال پواسون، حادثه خیز ترین مناطق تراکم تصادفات بر اساس احتمال وقوع با یک تعداد حداقل تصادف در سال در سطوح 5/0% ، 5% ، 10% و بیشتر، شناسایی و طبقه بندی گردیده اند. نتایج این تحلیل ها نشان می دهد که تقاطع خیابان های جمهوری و ولیعصر و ضلع جنوبی میدان قزوین، هرکدام با 9 تصادف و قرار داشتن در سطح احتمال کمتر از 5/0% حادثه خیز ترین نقاط در محدوده مورد مطالعه شهر تهران بوده در حالیکه در محدوده مورد مطالعه شهر لندن هیچ نقطه حادثه خیزی با احتمال کمتر از 10% شناسایی نشد.